Jego zawodowa kariera była tak długa, że w czasie jej trwania zdążyło wyrosnąć i założyć rodziny całe pokolenie fanów calcio, które nie pamiętało sytuacji, gdy na bramce stał ktoś inny. Gianluigi Buffon ogłosił właśnie, że odchodzi „do cywila”.

Urodził się 28 stycznia 1978 roku. 13 czerwca 1991 roku został kupiony z Bonascoli do AC Parmy, w zawodowej piłce zadebiutował pięć miesięcy później – 19 listopada 1995 roku w meczu Parmy z AC Milanem. Jego karierę można by opisywać liczbami meczów w barwach klubowych oraz w reprezentacyjnej koszulce, ilością obronionych strzałów czy rzutów karnych, meczów rozegranych w europejskich pucharach i na turniejach. Ja jednak spojrzę na człowieka, który stoi za tymi statystykami

Człowiek honoru/człowiek lojalny – kiedy po aferze Calciopoli Juventus został ukarany degradacją do Serie B, jako jeden z niewielu został w klubie i walczył o powrót do Serie A. Uważał, że jest to winny kibicom oraz klubowi. Został mimo tego, że w czasie kiedy świat calcio żył kolejnymi wychodzącymi na jaw faktami związanymi z korupcją władz turyńskiego klubu oraz kiedy zapadały wyroki, on wraz z drużyną narodową zdobył tytuł Mistrza Świata. Mistrz został w bramce Juve i po roku wprowadził klub do Serie A, a w kolejnych latach zdobył z nim osiem tytułów Mistrza Włoch, pięć Pucharów Włoch i cztery Superpuchary Włoch.

Rekordzista – poza wieloma wynikami dotyczącymi sportu z Gigim wiąże się także kilka transakcji biznesowych, które pokazały, że świat piłki wiąże coraz bardziej się ze światem wielkich pieniędzy. Nie wszyscy już pamiętają, że football w poprzednim stuleciu nie wiązał się z astronomicznymi kwotami wynagrodzeń i transferów. Ale 3 lipca 2001 roku Gianluigi podpisał kontrakt z Juventusem, który kupił go z AC Parmy za 52 miliony euro. Do 2016 roku ta transakcja była najdroższym zakupem Juventusu (przebił ją dopiero transfer Gonzalo Iguaina, z S.C. Napoli, za 90 milionów euro), a do 2018 roku najwyższą ceną jaką kiedykolwiek na świecie zapłacono za bramkarza. 

Pechowiec? – zagrał w trzech finałach Ligi Mistrzów. Każdy przegrał. Z reprezentacją często omijał wielkie turnieje (brak kwalifikacji, kontuzje), a kiedy już na nich grał to często dużo poniżej oczekiwań. Mówiło się, że ciąży nad nim fatum Ligi Mistrzów. Ja jednak uważam, że takie jest właśnie piękno sportu. Porażka jest jego nieodłączną częścią. No i czy można mówić o fatum czy pechu, w przypadku człowieka, który ma na swym koncie kilkadziesiąt trofeów? 

Człowiek „ludzki” – jakoś bliżsi naszemu sercu są zawsze ci wielcy ludzie, którzy nie wstydzą się pokazać swoich słabości. Którzy potrafią pokazać coś więcej niż posągowa wielkość. Właśnie taki jest Gigi. I był przez całą swoją karierę. Nie wahał się opowiadać wszystkim czego się obawia, jakie ma słabości i czego żałuje.

Wielki sportowiec – jego kariera zaczęła się z wysokiego C – debiut przeciw wielkiemu Milanowi lat dziewięćdziesiątych i czyste konto z tego spotkania, pozwalało od razu przewidywać, że ten siedemnastoletni chłopak będzie wiele lat cieszył nas swoją grą. I faktycznie tak było. Ale takie rzeczy nie są dziełem przypadku. Jako wielkiego sportowca wyróżniało go to, że przez lata niezależnie od tego czy przygotowywał się z Juventusem do finału Ligi Mistrzów, czy z Parmą grającą na zapleczu wielkiej piłki, czy jechał na mecz z Ascoli Calcio dawał z siebie to samo zaangażowanie, entuzjazm i zapał. Przez całe dziesięciolecia.

Życie nie lubi próżni, pojawią się nowi bohaterowie. Ale teraz żegnamy się z jednym z ostatnich prawdziwych sportowców, bramkarza  z krwi i kości wychowanego jeszcze w erze analogowej, który na długo będzie niedoścignionym wzorem, choć zawsze pozostanie normalnym chłopakiem z boiska.  

Claudio Marchisio, były kolega Gigiego z Juventusu i reprezentacji pięknie sparafrazował słowa Enzo Ferrariego, który mawiał, że jeśli damy dziecku kartkę papieru oraz kredki i poprosimy, by narysowało samochód to narysuje je w kolorze czerwonym. Claudio twierdzi, że dziecko poproszone o narysowanie bramkarza narysuje Buffona.

Gianluigi Buffon wzbudzał u wszystkich jedynie pozytywne emocje, dlatego uważam, że ponad klubowymi podziałami i reprezentacyjnymi sympatiami w imieniu wszystkich kibiców mogę powiedzieć GRAZIE GIGI!   

Bartek Tyrawski

Za nami kolejny sezon rywalizacji na włoskich boiskach. To idealny moment, żeby na gorąco przypomnieć wydarzenia ostatniego roku. Po dziewięciu latach we Włoszech, kiedy tytuł mistrza był w posiadaniu Juventusu, panowanie przejmuje Inter Mediolan. To wystarczy, by ten sezon nazwać przełomowym.

Efekt Conte

Mówi się, że są rzeczy, których kupić się nie da. Jedną z nich jest charyzma. Niby prawda… Ale nie w przypadku Interu.

Prezes Steven Zhang Jr. sprowadził Antonia Conte, a tym samym kupił charyzmę, wolę walki i wiarę w sukces, którą trener tchnął do szatni. Tak oczekiwany w czarno-niebieskiej części Mediolanu efekt Conte faktycznie zadziałał. Umiejętności i cechy trenerów definiuje się w kilku obszarach,ale dwie najbardziej podstawowe to wizja taktyczna i właśnie owa charyzma, niezbędna, aby wdrożyć taktykę. Antonio Conte kojarzony jest z dość ostrożnym podejściem do eksperymentowania z ustawieniami taktycznymi, szczególnie do ich zmian podczas meczu, ale za to jest mistrzem w przekonywaniu zawodników do tego, że proste metody, któretrenują w tygodniu będą najlepszą bronią na najbliższego rywala. 

Umarł król, niech żyje król

AC Milan jeszcze w styczniu miał aspiracje mistrzowskie. Dobra gra, równa forma i pozycja lidera nastrajały bardzo optymistycznie. Niestety później nastąpił spadek formy. Wizja pierwszego po dziesięciu latach tytułu Mistrza Włoch oddalała się na tyle mocno, że w pewnym momencie pojawiły się obawy czy Milan zagra w przyszłym sezonie w Lidze Mistrzów. Ostatnia kolejka i zwycięstwo nad Atalantą pozwoliły jednak drużynie na zajęcie drugiego miejsca (ostatniego wicemistrza zdobyto w sezonie 2011/12 za czasów Maxa Allegrego) i zakwalifikowanie się do elitarnych europejskich rozgrywek. W kontekście aspiracji mistrzowskich na pocieszenie dla czerwono-czarnej części Mediolanu możemy zabawić się w „kręcenie tabelą i kalendarzem”. Sezon we Włoszech ma 38 kolejek. Od sierpnia (ta miniona wyjątkowo od września ze względu na Covid) do końca grudnia trwa runda „jesienna” i od stycznia do maja (poprzednia do sierpnia także przez Covid) – runda „wiosenna”.

Co wyszłoby gdyby jednorazowo zsumować inny ciąg 38 kolejek. Zacząć od stycznia 2020, podsumować całą rundę „wiosenną” poprzedniego sezonu i dodać punkty do tych zdobytych w okresie wrzesień-grudzień. 

Wirtualna tabela daje ciekawy obraz. 

Milan 84

Inter 80

Atalanta 79

Karkołomna logika? Owszem. Nawet bardzo!

Jednak przez ostatnie lata kręcenie tabelą we wszystkie strony nie przynosiło Milanowi żadnego ukojenia. Ostatni raz więcej niż 70 punktów Milan zdobył dziewięć lat temu. Może zatem warto wyjść tym analizom naprzeciw i nie zwalniać pochopnie Piollego, który wprowadził styl, dyscyplinę taktyczną, a sinusoida obrazująca lepsze okresy i gorsze nie ma tak drastycznych amplitud.

• 

• 

• 

• 

Efekt Pirlo?

Na pewno nie taki był plan jeśli chodzi o rezultat po zatrudnieniu AndreiPirlo, ale założenie odmłodzenia drużyny przyjęte przez władze Juventusu zawsze niesie za sobą ryzyko potknięcia, a nawet upadku (kwestia oceny czym jest wynik tego sezonu należy do każdego indywidualnie). Jednak jak powiedział wybitny włoski trener Marcelo Lippi (Squadra Azzurri, Juventus, Inter) na początku sezonu – „Jeśli Juventus straci panowanie w Serie A to nie będzie to wyłącznie wina Pirlo, ale przede wszystkim wypadkowa jakości wszystkich graczy”. Trudno ocenić pracę Pirlo i drużyny nie będąc w szatni. Bo z jednej strony mamy ewidentny brak stylu, brak widocznej woli walki oraz prób reagowania na boisku na wydarzenia i grę przeciwnika, a z drugiej strony na półce pojawiły się dwa nowe trofea (Superpuchar Włoch i Puchar Włoch) a drużyna zapewniła sobie awans do Ligi Mistrzów. Może to faktycznie stan przejściowy, który prowadzi do poukładania drużyny w satysfakcjonujący sposób. Jednak przyzwyczajeni do rokrocznych sukcesów na lokalnym podwórku kibice Juventusu są bardzo rozczarowani. Zapewne pocieszenie i ulgę odnajdą dopiero w kolejnym tytule mistrza w przyszłym sezonie, który będzie smakował podwójnie po rocznej przerwie. 

Gigi Superbohater

W zeszłym tygodniu odbył się finał Pucharu Włoch, w którym zmierzyły się drużyny Juventusu i Atalanty. Mecz nie zachwycił, Puchar przypadł w udziale Juventusowi, który powiększył swoją gablotę o czternaste trofeum w tej rywalizacji (druga w klasyfikacji Roma ma dziewięć). 

Wydaje się jednak, że tego dnia wydarzyła się inna historycznie ważna rzecz. Ostatni mecz w swojej karierze w barwach Juve zagrał Gigi Buffon, który z końcem tego sezonu po raz drugi i jak się wydaje jako piłkarz ostatni raz żegna się z klubem.

Prawdopodobnie Puchar to było ostatnie trofeum w jego karierze.

W dodatku zdobył je grając w składzie z Federikiem Chiesą, z którego ojcem Enrico zapoczątkował zbiór swych osiągnięć – Pucharem UEFA w 1999 roku. To wspaniałe dopełnienie romantycznej kariery „Supermana”,o której już wkrótce napiszę szerzej.

Wielcy przegrani

Najbardziej zawiedzeni jednak chyba mogą być kibice SSC Napoli i SS Lazio. Obie drużyny z aspiracjami, młodymi trenerami z dużym doświadczeniem trenerskim i boiskowym (Gennaro Gattuso, Simone Inzaghi) oraz z bardzo równymi kadrami. Koniec sezonu bez trofeów i bez awansu do Ligi Mistrzów to ewidentna porażka i duży kłopot budżetowy. Jeden z wyżej wymienionych trenerów, chwilę po ostatnim meczu stracił pracę, ale myślę, że znajdzie się wielu chętnych do jego zatrudnienia – powodzenia Rino!

Superliga

Ten sezon zostanie zapamiętany przez kibiców calcio, ale i sympatyków piłki nożnej w całej Europie z powodu Superligi. Dwanaście najbogatszych klubów Europy uznało, że stworzy elitarne rozgrywki, do których łaskawie czasem doprosi kilka drużyn wykazujących duży potencjał sportowy (ale myślę, że chodziło bardziej o chwyt marketingowy). Spotkało się to z szybką i ostrą reakcją UEFA, lokalnych federacji sportowych oraz kibiców. Kibiców nawet tych drużyn, które uważają się za lepsze. Ważne jest to w kontekście Serie A, bo jednym z liderów tego projektu był Andrea Agnelli, prezes Juventusu. Sprawa nie znalazła jeszcze swojego finału mimo tego, że większość klubów wycofała się już z pomysłu. Aktualnie władze UEFA oraz lokalnych federacji zastanawiają się, jak utrzeć nosa „buntownikom” i wybić im z głowy podobne pomysły na lata. 

Co nas czeka?

Za nami sezon obfitujący w wiele ciekawych wydarzeń i rezultatów. Jak jednak sądzę przyszły będzie jeszcze bardziej interesujący. Po całym sezonie bez kibiców wierzymy i mamy nadzieję, że wrócą oni na stadiony(choćby w 50 procentach). Szykuje się także kilka powrotów na włoskie ławki trenerskie. Po raz pierwszy od lat rywalizować będą ze sobą trenerzy z dorobkiem mistrzowskim. Zobaczymy, czy Conte utrzyma zdrowe, motywujące napięcie w szatni Interu, czy Juve wróci na wojenną ścieżkę, i czy Milan pozostanie na fali wznoszącej. To już za kilka miesięcy. Przed nami jednak inne emocje: Euro 2020! Forza Italia!

Ciao!

Bartek Tyrawski

W położonej na obrzeżach Bolonii Imoli znajduje się tor imienia Enzo i Dino Ferrari – założycieli marki, która stała się motoryzacyjnym symbolem Włoch. „Il rosso”, czerwień bolidów, czy charakterystyczny koń w herbie, to część dziedzictwa nie tylko sportowego i przemysłowego Italii, ale immanentny składnik włoskiej kultury. Stąd takie wyścigi, jak ten, który rozgrywa się na torze w Imola, przyciągają uwagę wszystkich Włochów. W końcu to wyścig Formuły 1 w „domu Ferrari”. 

Od Grand Prix Bahrajnu minęły trzy tygodnie. Na tyle krótko, żeby nie opadł kurz po tym bardzo ciekawym weekendzie, który zwiastuje bogaty w niespodzianki sezon i na tyle długo żebyśmy nabrali apetytu na kolejne zmagania. Tym razem w Europie. W Europie i to w wyjątkowym miejscu. Imola – włoski tor do którego przy odpowiednich wiatrach dobiegają z Maranello dźwięki nerwowo „skręcanego” bolidu SF21. W wywiadzie dla „La Gazzetta dello Sport” jeden z dwóch młodych „koni wyścigowych” Ferrari z tego sezonu, urodzony w Monte Carlo Charles Leclerc stwierdził: „Imola jest położona tylko 90 km od Ferrarri. Ten tor to nasz dom!”. To nie wszystko, co stanowi o unikatowości toru imienia Enzo i Dino Ferrarich: może być on bowiem postrzegany, jako wyjątkowy z tego względu, że gościł Grand Prix o trzech różnych nazwach – Włoch, San Marino i Emilii-Romanii.

Przed nami rywalizacja zupełnie inna niż w Bahrajnie. Po pierwsze skupmy się na samej charakterystyce toru. Jest on krótszy od poprzedniego, jeden z najszybszych w F1, z tylko jedną strefą DRS oraz najdłuższą aleją serwisową. Ale wnioski z Bahrajnu można schować do dolnej szuflady nie tylko z tego powodu. Przede wszystkim walka odbędzie się w zupełnie innym klimacie. Inne mieszanki opon i inna ich degradacja z okrążenia na okrążenie. Ale jest coś co łączy oba tory. „Lucky looser” ostatnich lat, czyli… Valtteri Bottas. Bo jak nie być „so lucky” z takim blaskiem reflektorów kolegi z teamu, w którym to blasku można się grzać, jednocześnie sprawdzając, jakiż to nowy, kolorowy przelew wpadł na nasze konto? A z drugiej strony, paradoksalnie, jest się niestety „so big looser” – gdyż mając identyczny samochód co Hamilton, najczęściej jest się tym drugim za Luisem. A jeszcze dodajmy utarty w zeszłym sezonie nos przez Russela… W każdym razie rzeczony fiński kierowca jest rekordzistą obu torów (tego w Bahrajnie i tego w Bolonii), jeśli chodzi o najkrótszy czas przejazdu jednego okrążenia.

Imola może być opisywana na wszelkie sposoby ale nie zmieni to tego jak w świadomości wszystkich fanów motosportu zdefiniowały go tragiczne wydarzenia z przełomu kwietnia i maja 1994 roku. To weekend ze wszech miar przełomowy. 30 kwietnia, na dwadzieścia minut przed zakończeniem drugiej sesji kwalifikacyjnej, Roland Ratzenberger reprezentujący ekipę Simtek, na zakręcie Acqua Minerali przejechał krawężnik, uszkadzając przy tym przednie skrzydło. Mimo technicznego defektu wykonywał kolejne szybkie okrążenie. Przy prędkości ponad 300 km/h, na zakręcie Villeneuve skrzydło w samochodzie Ratzenbergera urwało się, a Austriak wypadł z toru i uderzył w betonową ścianę. Kierowca doznał ciężkich urazów głowy i kręgosłupa w wyniku czego zmarł niespełna godzinę po wypadku. 1 maja, tuż po starcie wyścigu doszło do kilku kolizji w wyniku czego na tor wyjechał samochód bezpieczeństwa. W tamtej erze samochody wykorzystywane do tych celów miały zdecydowanie za niskie osiągi, co było wielu przedmiotem wielu dyskusji. W wyniku jazdy za samochodem bezpieczeństwa nadmiernemu schłodzeniu ulegały hamulce i opony, co zmniejszało ich skuteczność po restarcie. Właśnie to mogła być jedna z przyczyn, dla której dwa okrążenia po restarcie pojazd trzykrotnego Mistrza Świata Ayrtona Senny na zakręcie Tumburello wypadł z trasy i z prędkością 300 km/h uderzył w betonową ścianę. Niestety i w tym przypadku obrażenia okazały się śmiertelne.

Ayrton Senna przez wielu uważany jest za największego kierowcę i osobowość w historii swojej dyscypliny. Niewątpliwie jednak Michael Schumacher, który kilka miesięcy po wyżej opisanych wydarzeniach, po raz pierwszy został Mistrzem Świata posiadał wiele z cech wielkiego Ayrtona. To pozwala wymieniać obu panów jednym tchem podczas opowieści o tym, co stanowi o sile, gracji i elegancji Formuły 1. Konsekwencją zdarzeń na Imoli było zdecydowane zwiększenie uwagi w kwestii bezpieczeństwa, nad którego poprawą pracuje się do dziś. Od tamtej pory na torze F1 zginął jeden kierowca. Choć i tak to o jednego za dużo.

Italia, Formuła 1 i rzeczona elegancja spotkały się wraz z symbolami siły i szybkości, w jednym małym, ale jakże ważnym przedmiocie. Chodzi o statuetkę, która stanowi trofeum. Jest nią grecka błyskawica. Wykonana została przez mediolańskiego artystę Alice Ronchi. Spośród kilku innych to właśnie projekt Ronchiego wybrał, jako trofeum koncern Pirelli, który jest głównym sponsorem wyścigu. Artysta tłumaczy, że błyskawica to symbol siły, szybkości, odwołanie do mocy i boskości greckiego Zeusa.

A zatem – w weekend 17-18 kwietnia 2021 roku uwaga wszystkich Włochów skupi się na wydarzeniach na ich „domowym” torze Imola. Być może to właśnie czas, żeby Ferrari pokazało u „siebie”, że zaczyna rozumieć o co chodzi w nowej erze… Tor imienia Enzo i Dino Ferrarich to idealne do tego miejsce, a eliminacje w Bahrajnie dają na to nadzieje. W ten weekend chyba na dobre rozpęta się rywalizacja pomiędzy Charlsem Leclercem a  Carlosem Sainzem. Mattia Binotto mówi, że krew u obu kierowców buzuje podczas każdej walki na torze, nawet tym z PS4, a także podczas gry w szachy. Historia pokazała, że takie napięcie może być stymulujące, ale i destrukcyjne. Rolą Binotto jest właściwe jego zogniskowanie. „Ma już doświadczenie i w dodatku wiele walorów, dlatego wzięliśmy go do Ferrari – mówi Binotto o Sainzu – wniósł świeżość, takiego pozytywnego „kopa”, dobrą energię, świetnie współpracuje z teamem, inżynierami, co bardzo wszystkich motywuje”. Czas żeby ambitny (Mad) Max z Red Bulla pokazał, że jest kimś więcej niż nadzieją. To może być jego ostatni sezon na udowodnienie, że potrafi pokonać Hamiltona. Jeśli tego nie zrobi, a ten zakończy karierę, już zawsze Max będzie mierzył się z komentarzami… „Jesteś najlepszy… Bo nie ma Mistrza”.

Jeśli więc do tego dodamy pewne swego Mercedesy i szybkie McLareny z silnikami tych pierwszych to możemy być pewni, że czeka nas pyszna zabawa.

Smacznego! 
Bartek Tyrawski