MARCELLO MASTROIANNI – ROCZNICA URODZIN BOSKIEGO MARCELLO

28 września 1924 roku w miasteczku Fontana Liri urodził się Marcello Mastroianni (a przynajmniej taka data widnieje w jego akcie urodzenia – tak naprawdę na świat przyszedł dwa dni wcześniej), Jeden z najwybitniejszych włoskich artystów, geniusz ceniony tak we Włoszech jak i za granicą. 

Wkrótce po jego urodzeniu rodzina przeniosła się do Turynu a w roku 1933 do Rzymu. Marcello (poza dwiema niewielkimi rolami jako statysta, co pozwoliło mu dorobić) nie był związany ze światem Kina. Kontynuował swoją edukację, otrzymując w 1943 roku tytuł eksperta budowlanego w Państwowym Instytucie Techniki Przemysłowej Galileo Galilei i podejmując pracę jako projektant techniczny.

Dopiero po wojnie, w 1945 roku pobierać zaczął pierwsze lekcje aktorstwa i próbował zbudować swoją filmową karierę ( wtedy też przeżył swój pierwszy „filmowy” romans – z uczęszczającą na ten sam kurs Silvaną Mangano).

Jego prawdziwy „debiut” (opóźniony w czasie względem wcześniejszych niewielkich ról – ale podobnie jak z datą urodzin liczący się dużo bardziej) to rola w „Nędznikach” Ricardo Freddy z 1948 roku. W tym samym okresie zaczął grywać w amatorskim teatrze, gdzie wypatrzył go Luchino Visconti. Obsadził on Mastroianniego w szekspirowskim „Jak wam się podoba”, dał mu też rolę Mitcha w „Tramwaj zwany pożądaniem” (tam poznał swoją przyszłą żonę, aktorkę Florę Carabellę. Rozstali się w roku 1970 ale nigdy nie rozwiedli się). W latach 50tych zagrał w kilku neorealistycznych komediach („Dziewczęta z Placu Hiszpańskiego”, „Sierpniowa niedziela”, „Paryż jest zawsze Paryżem”) i otwierał się na role w dramatach („A tale of Five Cities”, „Białe noce”, „Ulica ubogich kochanków”).

Pierwsze wielkie sukcesy to role w „Sprawcy nieznani” Monicellego z 1958 roku a następnie w „Auda i jej towarzyszki” z 1960 roku. Rok 1960 to także rola, która przyniosła mu międzynarodową sławę i status „włoskiego kochanka” – Marcello zagrał główną rolę w filmie ‘La dolce vita’ (polski tytuł „Słodkie Życie”) Federico Felliniego.  Obraz ten ukształtował wizerunek Mastroianniego – nigdy nie udało mu się uciec od statusu symbolu seksu, a próbował obalić narosły wokół siebie mit od samego początku. Zaraz po sukcesie „La dolce vita” zagrał impotenta w filmie „Boski Antonio” – na próżno. Świat pokochał Marcello (w 1962 roku magazyn „Time” poświęca mu artykuł, nazywając Mastroianniego najbardziej podziwianą w USA zagraniczną gwiazdą).

W roku 1961 buduje rewelacyjną rolę w czarnej komedii „Rozwód po włosku”. Film zostaje doceniony w Cannes i zdobywa Oskara za najlepszy scenariusz oryginalny.  W roku 1963 gra ponownie u Felliniego („8 i ½”), na planie „Wczoraj, dziś, jutro” tworzy genialny duet z Sophią Loren, w 1968 roku na planie filmu „Kochankowie” przeżywa burzliwy romans z Faye Dunaway a w 1971 roku, jak zawsze na filmowym planie, poznaje Catherine Deneuve – ich romans trwa 4 lata a jego owocem jest córka, Chiara. Pomimo kariery trwającej prawie 50 lat to właśnie ten okres, (trochę ponad dekada od 1960 do 1971) zdefiniował Marcello. 

Mastroianni był gwiazdą totalną, jego mit obrastał go mocniej i mocniej – Marcello zmieniał gatunki, formy sztuki, kraje – ale widziany był zawsze jako „Boski Marcello”.  

Zmarł w 1996 roku, w Paryżu. Obsypany nagrodami, z dorobkiem blisko 150 filmów, grał do samego końca.