Antyczni rzymianie kojarzą się nam z mostami, akweduktami, rzymskimi drogami oraz ubiorem takim jak togi czy wojskowe buty – caligae. Współcześnie Italia jest symbolem dobrego i ekstrawaganckiego obuwia od najlepszych projektantów, mało kto wie jednak jak bardzo udekorowane mogło być obuwie rzymskich czasów oraz jak ważną pełniło rolę, nie tylko chroniąc stopy ale będąc też elementem świadczącym o statusie danej osoby.

W forcie Saalburg znajdującym się w Hesse w Niemczech znajduje się muzeum z wystawą przedmiotów należących do rzymian, którzy zamieszkiwali ten region. W kolekcji tej znaleźć można ponad 2000 letni but, znaleziony w studni fortu. Skórzany, wytrzymały i przepięknie zdobiony, pokazuje nie tylko mistrzostwo szewca który je stworzył, ale ale też o gustach ówczesnych Rzymian. To niesamowite, że but ten mógłby zostać wzięty za dzieło XX czy XXI wieku!

5 czerwca 1898 roku, w małym górskim miasteczku Bonito (Kampania) urodził się Salvatore Ferragamo, mistrz obuwia i prawdopodobnie najlepszy szewc na świecie.

Rozpoczął praktyki w Neapolu mając lat 11 i już dwa lata później otworzył swój pierwszy sklep. W wieku 16 lat postanowił wyjechać do Bostonu i dołączyć do swoich braci, pracujących w fabryce kowbojskiego obuwia. To tam Ferragamo zapoznał się z nowoczesnymi metodami produkcji butów, imponowała mu szybkość produkcji, dostrzegał też jednak spadek jakości obuwia w porównaniu do wykonanego ręcznie.

W wieku 16 lat wyjechał do Kalifornii i otworzył mały sklep z własnymi butami w Santa Barbara. To tam właśnie po raz pierwszy zetknął się z amerykańskim filmowym światem. Zaczął też uczęszczać na Uniwersytet Południowej Kalifornii, gdzie studiował anatomię. Nie wierzył, że but nie może być zdrowy dla stopy i wygodny jednocześnie wyglądając przepięknie. 

Gdy przemysł filmowy zmienił swoje centrum na Hollywood, Ferragamo zrobił to samo. To właśnie tam otworzył swój słynny „Hollywood Boot Shop” i otrzymał przydomek „Szewca Gwiazd”.

W 1927 roku powrócił do Włoch i otworzył sklep we Florencji, przy Via Manelli. W tamtym czasie jego buty nosiły najzamożniejsze kobiety świata. W 1933 roku jego biznes nie wytrzymał Wielkiego Kryzysu – Salvatore Ferragamo ogłosił bankructwo. 

Już trzy lata później otworzył dwa warsztaty i sklep w Palazzo Spini Feroni. Do dziś to właśnie tam znajduje się siedziba główna jego firmy (oraz muzeum, w którym zobaczyć możemy ponad 10 tysięcy butów jego autorstwa).

Jego klientkami były między innymi Judy Garland (buty wykonane dla niej nazwał „The Rainbow” w hołdzie dla jej roli w „Czarnoksiężniku z Oz”) czy Marilyn Monroe. Jego „Niewidzialne Sandały” z przeźroczystymi nylonowymi „rzemieniami” wygrały w 1947 roku prestiżową nagrodę Neiman Marcus. Po raz pierwszy wyróżnienie to otrzymał szwec.

Andrea Calvini

G. Gucci & Co. – taki napis zawisł w 1921 roku nad witryną wystawową sklepu przy Via della Vigna Nuova we Florencji. Oferowano w nim eleganckie angielskie zestawy podróżne ze skóry i wyroby galanteryjne. Właściciel Guccio Gucci gwarantował, że będą służyć nabywcom wiele lat, a jakość pozostanie na najwyższym poziomie. O nowym sklepie mówiono na mieście i wkrótce pan Gucci musiał otworzyć kolejny warsztat, aby nadążyć z zamówieniami. Tak rozpoczęła się kariera włoskiej rodziny, która osiągnęła w światowej modzie szczyty, by tam rozpocząć walkę o stery, zakończoną morderstwem i wreszcie stratą całego swego dziedzictwa. 

Guccio Gucci pochodził z małego toskańskiego miasteczka. Kiedy miał 16 lat wyruszył szukać szczęścia i pieniędzy do Wielkiej Brytanii. W 1897 roku zgłosił się w Londynie do eleganckiego hotelu Savoy i został boyem przenoszącym bagaże gości. To wówczas napatrzył się na eleganckie walizy i pudła na kapelusze opatrzone herbami i inicjałami swych właścicieli. Produkowane przez kilka firm europejskich akcesoria podróżne (m.in. byli to: Louis Vuitton w Paryżu czy William Asprey w Londynie – obie te firmy nadal mają się świetnie), wykonane były ze dobrej jakości skór, drewna i metalowych okuć. Po czterech latach pracy Guccio wrócił z zarobioną gotówką do Florencji, zatrudnił się w firmie do której należał Orient Express, ożenił z Aidą Calvelli, doczekał córki, czterech synów i… pojechał na Wielką Wojnę. Po powrocie rozpoczął pracę w znanej florenckiej firmie produkującej galanterię skórzaną – Franzi. Tam nauczył się wszystkiego, co dotyczyło wyrobów ze skóry, a kiedy przeszedł wszystkie szczeble awansu, złożył wypowiedzenie i namówiony przez żonę otworzył pierwszy sklep na Via de Tornabuoni.

Jeszcze wtedy nie odważył się na szyld pod własnym nazwiskiem, ale wyroby Gucciego sygnowało logo przedstawiające sylwetkę boya hotelowego niosącego walizki. Wreszcie w 1921 roku pierwszy napis Gucci rozpoczął karierę nazwiska, które zna niemal każdy człowiek na kuli ziemskiej, a przynajmniej ten kto choć pobieżnie interesuje się modą. 

Twarda ręka seniora rodu

Despotyczny Guccio rządził w swoim królestwie twardą ręką. Nastoletnia córka Grimalda pracowała „na kasie”, Aldo, Vasco i Rodolfo rozwozili zamówienia, pomagali w sklepie i pracowni, żona Aida doglądała wszystkiego i przeszła do rodzinnej legendy jako „piekielna”. Oprócz wysokich wymagań dotyczących pracy, ojciec wprowadził też system ostrej rywalizacji między dziećmi, co miało w przyszłości obrócić się przeciwko jego imperium.

Na razie jednak największą przyszłość pokładano w Aldo, który odziedziczył charakter po ojcu i był zakochany w swojej pracy. Jak się jednak szybko okazało nie tylko w pracy – najstarszy syn był niepoprawnym kobieciarzem i nigdy nie przepuścił okazji do flirtu. Jeden z jego wyskoków zaowocował ciążą pokojówki greckiej królowej Elżbiety – Olwen Price, panny z Walli. Królowa osobiście pofatygowała się do sklepu Gucciego, by wyegzekwować małżeństwo. W krótce na świat przyszedł pierworodny Giorgio, potem urodzili się jeszcze Paolo i Roberto. Tymczasem zbliżała się II wojna światowa, a jednym z jej wczesnych pomruków była inwazja włoska na Abisynię, która doprowadziła do embarga handlowego Italii. Gucci odcięci od dostaw skór z Niemiec, zaczęli kombinować nad użyciem innych materiałów, gdyż skóry włoskie były bardzo drogie. Tak wielka historia wpłynęła na powstanie jednego z najsłynniejszych materiałów świata – beżowego płótna z geometrycznym brązowym wzorem (wł. rombi). Podobno nieco później Aldo patrząc na ten kawałek materiału wpadł na pomysł, by na przecięciach linii wstawić dwie litery GG, na cześć ojca. W tamtych czasach zaprojektowano też rączkę z bambusa, dla której wzorem była jedna z lasek Guccia. Torebki z bambusowym uchwytem stały się także wyróżnikiem marki.

„Marsz” Guccich na Rzym

Świetnie prosperujący biznes florencki nie zadowalał ambitnego Aldo – marzył mu się wytworny salon w stolicy kraju. Co dziwne na przeszkodzie stał długo Guccio, który bał się przeinwestowania i ostrożnie podchodził do tego pomysłu. Jednak Aldo nie ustawał i nieustannie wiercił ojcu dziurę w brzuchu. Nestor rodu ustąpił po dwóch latach. I tak, niedaleko Hiszpańskich Schodów, przy Via Condotti 21, dokładnie na rok przed wybuchem wojny, Guccio Gucci dokonał uroczystego otwarcia nowego sklepu. Na piętrze zamieszkał Aldo z rodziną, który od tej pory miał nadzorować rzymski oddział.

Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę i wkrótce tłumy turystów odwiedzające Wieczne Miasto, nie omijało też sklepu Guccich. Wojna, która w końcu nadeszła, o mało nie położyła kresu przyszłemu imperium. Jednak Aldo sprytnie wywinął się od służby, załatwiając firmie dostawy butów dla włoskiej piechoty. Jak pisze we wspomnieniach jego córka Patricia, podobno żołnierze amerykańscy przed powrotem do ojczyzny, zostawili w sklepie Gucciego pokaźną gotówkę, wykupując na pniu cały towar na prezenty dla rodzin w Stanach. 

Trzy Patrycje

A skoro mowa o córce Aldo, jednej z trzech Patrycji w rodzie Guccich, była ona nieślubnym dzieckiem. Dzieckiem, które dostało jego nazwisko. Związek z Aldo z Bruną Palombo zaczął się w latach 50. i trwał do końca życia Gucciego. Bruna była sprzedawczynią w rzymskim sklepie, potem sekretarką Aldo, by wreszcie zostać jego kochanką i dozgonną towarzyszką życia, co zresztą przypłaciła nawracającą depresją. Gdy zaszła w ciążę Gucci wysłał ją do Anglii, by tam urodziła i wychowywała dziewczynkę, która dopiero jako kilkunastolatka dowiedziała się, że ma starszych braci, a jej ojciec jest posiadaczem wielkiej fortuny i słynnego domu mody. 

Druga Patrizia Gucci to córka Paola, syna Aldo. Obie panie napisały książki o rodzie Guccich, jednak w publikacji „Patrycji numer 2”, prawowitego potomka rodziny, nie ma żadnej wzmianki o kochance i córce dziadka. 

Wreszcie dochodzimy do trzeciej Patrycji, zwanej we Włoszech „Czarną Wdową”. Była żoną Maurizia, bratanka Aldo, który według tego ostatniego najbardziej nadawał się na to, by przejąć cały ich biznes i który ostatecznie swymi decyzjami doprowadził do sprzedaży rodzinnej firmy. Pierwszy na Patrycji Reggiani poznał się jej przyszły teść Rodolfo – na wieść o planowanym ślubie wydziedziczył syna. Jednak Maurizio był zdolnym biznesmenem, więc Aldo uznał, że może mu pomóc w prowadzeniu firmy. Przywrócił go do zarządu, a Patrycja obwołała się „królową Gucci”. Jej zachłanność na pieniądze była jednak zbyt duża, nawet jak na wytrzymałość Maurizia i wkrótce nastąpił rozwód. Zdenerwowana przyznanymi przez sąd, zbyt niskimi według niej, alimentami w wysokości pół miliona dolarów rocznie, „królowa” zleciła zamordowanie byłego męża. Dwa lata po zbrodni, aresztowano ją i skazano na 29 lat więzienia, z którego wyszła w 2016 roku. Tę historię przenosi właśnie na srebrny ekran Ridley Scott, a zdjęcia kręcone są m.in. w Mediolanie. Postać Reggiani kreuje Lady Gaga. 

Podbój świata

Nim jednak historia Guccich znalazła swój krwawy finał, najpierw rodzina osiągnęła szczyty modowego imperium. We włoskich salonach Gucci kupowała śmietanka towarzyska Europy – Alain Delon, książęta Windsor, Clarke Gable, księżna Grace, Kim Novak, Totò czy Greta Garbo. 

Dla Alda stało się jasne, że wielki rynek zbytu czeka za oceanem. Bracia poparli jego pomysł, ale jak zwykle najtrudniej było przekonać starego Guccia. Pierwszy sklep w Stanach Zjednoczonych otworzono na 7 East 58 Street. Sukces był ogromny, jedną z klientek stała się Jacqueline Kennedy, co oczywiście ściągnęło tłumy kobiet żądnych tych samych torebek, apaszek i perfum. Kiedy prezydent Kennedy także kupił zestaw walizek i zapłacił czekiem, Aldo zamiast go zrealizować, wysłał ten czek do Florencji, gdzie został oprawiony w ramkę i powieszony w sklepie na honorowym miejscu. Guccio Gucci nie doczekał światowych sukcesów swej firmy. Zmarł w 1953 roku, do końca nie ufając w inwestycje synów.

Tymczasem interesy w Ameryce kwitły, a kolejnym wielkim rynkiem okazała się Japonia, gdzie kolekcje wykupywano jak tylko pojawiły się w sklepach. Zaczął się też rozwijać rynek podróbek, z którym najzacieklej walczył Aldo, nie omieszkając zwracać uwagi kobietom na ulicach, że nie noszą oryginalnych torebek. W latach 70. Paolo rozpoczął starania o wprowadzenie do asortymentu także ubrań, co wywołało sprzeciw jego ojca i wuja. Kiedy jednak doprowadził do pojawienia się w salonach Gucci spódnic z mięciutkiej skóry, okazały się one nieprawdopodobnym sukcesem. W 1979 roku Gucci zaprojektował wnętrze luksusowego Cadillaca, do którego dodawano zestaw walizek podróżnych. Od kilkunastu lat charakterystycznym wyróżnikiem wyrobów włoskiej marki była też zielono-czerwona taśma nawiązująca do tradycji angielskiego jeździectwa. 

Złoty kluczyk do drzwi luksusu

W czerwcu 1980 roku na Piątej Alei w Nowym Jorku otwarto salon, który miał być synonimem luksusu. Trzypiętrowy sklep wyłożono włoskim trawertynem i ozdobiono posągami z brązu. Parter przeznaczono dla torebek, piętro – dla akcesoriów męskich, na drugim było królestwo kobiet, a na trzecim… Na trzecim urządzono Gucci Gallery – przestrzeń wypełnioną dziełami sztuki dla najważniejszych i najbogatszych klientów. Na ścianach wisiały renesansowe arrasy, a obok obrazy Lichtensteina, Modiglianiego, De Chirico. Aldo wymyślił złoty klucz, który ofiarowano specjalnym klientom, aby mogli sami otworzyć drzwi tego sezamu. Kto dostał taki złoty klucz? Wystarczy wymienić rodzinę Kennedych, Ronalda i Nancy Reaganów, wielką śpiewaczkę Marię Callas, aktorów – Elizabeth Taylor, Richarda Burtona, Petera Sellersa, Franka Sinatrę, Avę Gardner. 

Mimo tych oszałamiających sukcesów na imperium nieustannie pojawiały się kolejne rysy. Wielki Aldo po śmierci ojca rządził żelazną ręką, był tak samo apodyktyczny w stosunku do swych synów, jak Guccio Gucci dla niego i jego braci. Kłótnie w firmie, trzaskanie drzwiami i procesy sądowe były na porządku dziennym. Tradycją stało wzajemne negowanie pomysłów, doprowadzanie do zawierania sojuszy wewnątrz rodziny i do występowania z pozycji siły. To nie mogło skończyć się dobrze. W Domu Gucci pracowały już prawnuki Guccia, ale musiały niemal „wyrąbywać” sobie drogę kariery toporem. Wtedy nastąpiło kilka zdarzeń, które rozpoczęły upadek Guccich. 

Więzienie, morderstwo i spółka z Bahrajnu

Najpierw w 1986 roku Aldo Gucci został skazany za oszustwa podatkowe w USA na rok więzienia. Miał wtedy 81 lat. Wkrótce potem arabska spółka z Bahrajnu Investcorp złożyła ofertę zakupu części akcji Gucci. Mając nóż na gardle udziały sprzedali Aldo i jego synowie, 50 procent nadal pozostawało w rękach Maurizia, który został nowym prezesem i zaczął intensywnie wydawać pieniądze m.in. na przerośnięte pensje, wakacje i loty prywatnymi odrzutowcami. Na to czekał Investcorp, który chciał przejąć całą markę i tylko wypatrywał potknięć. Na jednym z posiedzeń Maurizio został zmuszony do odsprzedania swojej części akcji. Spółka z Bahrajnu stała się jedynym właścicielem. Jacqueline Kennedy wysłała do rodziny telegram, którego treść brzmiała: „Dlaczego?”. Dwa lata po odejściu z firmy Maurizio Gucci został zastrzelony, tego samego roku zmarła Olwen, żona Aldo, a tuż potem ich syn Paolo. Aldo nie żył już od pięciu lat, cały majątek zapisał Patricii, swojej nieślubnej córce. Kiedy w 2011 roku francuska firma Kering SA, nowy właściciel Gucci, otwierała Muzeum Gucci we Florencji nie zaproszono na uroczystość żadnego członka tej rodziny.

Magdalena Łysiak

Foto tytułowe: Dima Pechurin

Chociaż Italia większości kojarzy się ze słońcem i wysokimi temperaturami, jest też idealnym miejscem na znalezienie odpowiednich perfum na nadchodzące zimowe dni. Włochy to przecież coś znacznie więcej niż tylko plaże Sardynii i cytrusowe gaje Amalfi. Włosi znają i rozumieją zimno, wiedzą też, że najlepiej okiełznać je… zapachem. Lekkie, świeże i cytrusowe wonie nikną w zimne dni, do życia potrzebują ciepła. Perfumy na zimowy okres muszą mieć moc, by przetrwać na skórze w naszym klimacie. Dlatego zima to idealny czas, by pozwolić sobie na zapach cięższy, który w lecie mógłby być po prostu za mocny. Ten subiektywny wybór nie obejmie perfum niszowych – o nich będziemy pisać przy innej okazji – możecie więc przedstawione poniżej zapachy kupić w Polsce bez większego problemu.

DLA NIEJ

Knot Eau Absolue – Bottega Veneta

Lekki, elegancki i stylowy ciepły płaszczyk – tyle, że w formie zapachowej. Knot Eau Absolue to perfumy dość nowe, bo z 2018 roku – a jednocześnie pełne klasycznego mocnego nasycenia zapachowych barw. Żywice takie jak mirra czy opoponaks zapewniają wspaniałe ciepłe otulenie wonią, która broni przed każdym chłodem, a nie sprawia żywicowego wrażenia lepkości. Kwiaty, w tym heliotrop, neroli, jaśmin i obowiązkowa lawenda nadają zapachowemu kostiumowi lekkości, sprawiają, że nie przygniata on, a raczej unosi. Czuć tu wspaniały balsamiczny orient i to w wydaniu eleganckim. Jedyną wadą jest trwałość, która choć nie najgorsza nie przystoi jednak perfumom takiej klasy. Dość szybko da się je wyczuć tylko blisko skóry, by po kilku godzinach zniknąć całkowicie.

The One – Eau de Parfum – Dolce&Gabbana

Młodsza siostra męskiej wersji – uznawanej za jeden z najpopularniejszych zapachów ma świecie. To zapach elegancki – dla kobiet, które doceniają styl – prawdziwe arcydzieło. Perfumy stworzyła w 2006 roku genialna Christine Nagel. Mogą służyć i na co dzień, i na specjalne okazje, są w zasadzie całoroczne, nie wytrzymują jedynie ostrych upałów. Słodycz wanilii, śliwki, bursztynu i brzoskwini została skontrowana białymi kwiatami, cytrusami i wetywerią. Proporcje każdego składnika są idealnie dobrane. Czuć je nawet po kilku godzinach, wspaniale przenikają ubranie, a jednocześnie nie dominują otoczenia.

Gucci by Gucci – Eau de Parfum – Gucci

Jeśli ktoś lubi czuć swoje perfumy zawsze, zostawiać za sobą potężny zapachowy ogon oraz otoczyć się aurą odczuwalnej elegancji powinien wybrać perfumy Gucci by Gucci. Pomimo mocy i drapieżności nie jest to zapach wulgarny. Mieszanka miodu i paczuli tworzy wokół kobiety ciepły kokon okraszony kwiatami, gujawą i gruszką. Perfumy raczej wieczorowe, na randkę, do opery czy uroczystą kolację. Niepowtarzalne, dające gwarancję zapamiętania, podkreślające charakter i niezależność. Niech nie odstraszy nas w pierwszej chwili mocna słodycz – na skórze staje się elegancka i wyrafinowana.

Donna Born In Roma – Valentino

Zimowy zapach dla kobiet podążających za najnowszym trendami, lekko orientalny, promieniujący specyficzną słodyczą wanilii bourbon, ale jednocześnie nie za ciężki, dzięki drzewom: kaszmirowemu i gwajakowemu. Porzeczka nadaje soczystości, wychodząc ponad klasyczny miks różowego pieprzu i bergamotki. Jednak to serce perfum jest najciekawsze – dwa rodzaje jaśminu zmieszane z jaśminową herbatą są tym, co sprawia, że całość nabiera  orientalnego sznytu. To właśnie jaśmin, w różnych odsłonach, przebrzmiewa jako nuta elegancji przez wszystkie fazy ujawniania się na skórze tego zapachu. Znakomicie nosi się je nie tylko w zimie, ale i w dni jesienne czy wczesną wiosną.

DLA NIEGO

Gucci Gulity Absolute – Gucci

Gucci Guilty Absolute musiało trafić na listę. Takich zapachów już się właściwie nie robi (pomijając niszowe firmy). Obecny trend to perfumy bezpieczne, nieofensywne i stworzone w celu bycia w miarę w porządku dla każdego. Gucci pozwoliło, by geniusz świata zapachów, Alberto Morillas (odpowiedzialny między innymi za Acqua di Gio czy za M7), stworzył perfumy polaryzujące. Gucci Guilty Absolute albo totalnie nas w sobie rozkocha, albo totalnie odrzuci. To ukłon w stronę klasycznej sztuki perfumiarskiej, gdzie dobór zapachu był swojego rodzaju manifestem stylu. Tak jest też tutaj, skóra podsycona nutami wetywerii, paczuli i cyprysa uderza w zmysły z pełną mocą nie pozostawiając złudzeń, że ktoś te perfumy pomyli z jakimikolwiek innymi. Skóra gra tu pierwsze skrzypce, jest potężna, czuć ją przez cały czas utrzymywania się zapachu, a ogon jaki za sobą zostawia jest naprawdę długi. Przypomina to trochę dopiero co kupioną skórzaną kurtkę, której woń potrafi zdominować wszystko wokół nas. Takie właśnie jest dzieło Morillasa. Nie są to perfumy łatwe w noszeniu i na pewno nie są dla każdego. Ich moc jednak pozwala odciąć się kompletnie od jesiennej pluchy i przenieść do świata znakomicie wyprawionej i pachnącej skóry. Jeśli więc okaże się, że należą Państwo do grupy, której ten zapach się podoba, to może być to dobry sposób zwrócenie na siebie uwagi i wniesienie ekstrawaganckiej nuty w zimową szarówkę.

Ginepro Nero – L’Erbolario

​Perfumy wyprodukowane przez mało znaną w Polsce włoską firmę L’Erbolario to idealny zapach dla kogoś, kto nie lubi ciężkich lub słodkich tonów, ale chce zimą pachnieć czymś zdecydowanym. Czarny jałowiec, bo to oznacza po włosku Ginepro Nero, to perfumy ziemiste, pieprzne z jałowcem i cytrusami nadającymi tej mieszance wspaniałego aromatu. Ten zapach to młodszy i odrobinę bardziej narwany kuzyn Terre d’Hermes – jest może odrobinę mniej wyrafinowany, ale na codzień praktycznie nieodróżnialny dla przeciętnego nosa. Idealny do biura, odpowiedni dla mężczyzn w każdym wieku i przyzwoicie trwały. To zapach, po który sięga się z łatwością i bez zastanowienia, bezpieczny i niezawodny, a jednocześnie wyróżniający noszącego go mężczyznę, bo ta marka nie jest u nas tak szalenie popularna jak inne. Perfumy Ginepro Nero są także przystępne cenowo i można je kupić przez stronę producenta.

Versace Man – Versace

Fioletowy i ekstrawagancki flakon, z wyglądu ojciec znanego i mydełkowatego Versace Man Eau Fraiche. Krzykliwa buteleczka skrywa w sobie perfumy wyjątkowe, bowiem Versace Man to zapach mocny i nietypowy, wyjątkowo długo trzymający się na skórze, a jednocześnie posiada umiarkowaną projekcję. Jeśli nie przesadzi się z jego aplikacją, to zapach będzie odczuwalny, ale nie przytłoczy sobą wszystkiego wokół. Man w nazwie powinien mieć wykrzyknik, gdyż wyjątkowo aromat ten dodaje pewności siebie, sprawia że nawet przez zimowy chłód kroczy się z podniesioną głową. Liście tytoniu zmieszane z szafranem zostały lekko osłodzone przez bursztyn, kardamon i drzewo kaszmirowe. Przypomina spojrzenie na Orient w wydaniu kolonialno-europejskim (cygara, stare meble i przyprawy i jedwab). Wyjątkowy, pasujący i do eleganckiego swetra, i do koszuli czy garnituru, dla mężczyzn po trzydziestce nie bojących się ciut odważniejszych zapachów, a jednocześnie o wiele bardziej „noszalny” w porównaniu do Gucci Guilty Absolute.

Valentino Uomo Intense – Valentino

Oto znakomity przykład tego, jak Włosi ratują to, co popsuli Francuzi. Valentino Uomo Intense to zapach inspirowany kultowym Dior Homme oraz jego wersją Intense. Perfumy Diora zostały w międzyczasie przedefiniowane i ich nowe wersje nie przypominają w ogóle ekstremalnie eleganckich, lekko metroseksualnych, a jednocześnie tajemniczych poprzedników. Na szczęście w Valentino przygotowano coś w stylu bardzo zbliżonym do dzieł Diora – to rewelacyjna mieszanka irysa, skóry i szałwi muszkatałowej, stonowane słodkością wanilii, mandarynki i bobu tonka. Zapach ten często bywa określany jako pudrowy lub też szminkowy. Kojarzy się z najwyższej klasy elegancją i męskością – ten aromat pasowałby do współczesnego Jamesa Bonda. To jedne z tych perfum, które po nałożeniu sprawiają, że chce się nieustannie wąchać skropiony nimi nadgarstek, a ludzie ciągle pytają: „Czym pachniesz? Rewelacja…”. Zapach utrzymuje się na skórze ok. 8 godzin, po około dwóch pierwszych tracąc trochę na mocy, lecz co jakiś czas powracając z nową intensywnością. Klasa sama w sobie, raczej na wieczór i zdecydowanie nie do t-shirtu – w końcu to elegancki zapachowy garnitur.

Andrea Calvini